Pojechałam do Arkadii spotkać się z moją ulubioną wiewiórką i kupić baterię do licznika, bo coś niewyraźnie wygląda. Reklamy polecają rutinoscorbin, ale ja lekarstw nie używam, więc tym bardziej nie będę nimi faszerować swojego sprzętu ;)

Przyjechałam i widzę stojące rowery. Górą nasi!
Niebieska damka, widać, że składana pod kogoś, z pozornie niepasującymi, ale starannie dobranymi elementami. Rzecz osobista i spersonalizowana. A obok mój rower ;)

Arkadia. Rowery są. © Savil

Natomiast co do tytułu wpisu, to jest to cytat znany wszystkim Warszawiakom słuchającym radia. Co jakiś czas pojawiają się komunikaty o korkach. Owe występują na różnych ulicach i w różnych godzinach, ale ów fragment z mojego tytułu można powtarzać jak mantrę, w ciemno. Towarowa zawsze stoi w godzinach szczytu czy choćby wzgórza.
Oczywiście nie znaczy to, że rower również, bez przesady. Co ja mam stać w korku, jak jakiś samochód? ;)

Zimno, bo mróz. Śnieg, bo napadał. A katamarany wujek buduje.
Ale zacznijmy ab ovo.

Pojechałam jak zwykle odwiedzić rodzinę, bo mam to szczęście, że mi się wyjątkowo udała i lubię spędzać z nimi czas. Poranny sms od mamy: "Jest poniżej -10 więc dziś bądź lamą".
Słowo wyjaśnienia - twierdzę powszechnie, że autobusami jeżdżą lamy, a ja - prawdziwa rowerzystka - jeżdżę rowerem. Mówię to oczywiście z przymrużeniem oka i głównie o sobie - jeśli ja muszę skorzystać z komunikacji, to twierdzę, że jadę jak ostatnia lama. Mama natomiast, jak to mamy mają w zwyczaju, martwo się, że jej dziecko zmarznie i próbowała mnie przekonać, żebym poniżej -10 nie jeździła.
Termometr wskazywał całe -9'C, czyli ciepło ;) Ubrałam się zatem w moje całkiem cywilne ubranie i pojechałam. Mama na mój widok zamarła ze zgrozą, ale zdjęłam rękawiczki i złapałam ją za przegub - dłoń miałam cieplejszą od niej. Wobec tej siły argumentów mama straciła punkt zaczepienia i przestała się martwić :)

W czasie dojazdu do rodziców minęłam jednego rowerzystę, w czasie powrotu też jedną. Ktoś jeździ, dobra nasza :)

Prymas od Zesłańców do Kasprzaka jest oczywiście nieodśnieżony. Dobrze się jedzie tylko w tunelu, tam śnieg nie napada, choćby chciał. Na szczęście jada po udeptanym śniegu tym rowerem nie jest aż tak tragiczna, jak jazda Pomidorkiem.

Jadę Lazurową, mijam S8, a z niej wyjeżdża motocyklista [płci niezidentyfikowanej] w stroju Mikołaja. Z kasku sterczy czapka. Dogoniłam go na światłach i posłałam mu [jej?] promienny uśmiech; ciekawe, czy zauważyło? Zielone, ja ruszam, motocykl dodaje gazu... silnik gaśnie. Prychnęłam śmiechem i pojechałam.

Po obiedzie pojechaliśmy do cioci i wujka [kolejna udana część rodziny].
Latem jeździmy tam często na rowerach. Najpierw namawiali nas na to rodzice [że zdrowo i w ogóle], a teraz namawiam ich ja ^^ Z różnym skutkiem. W niedzielę też oczywiście nieśmiało zaproponowałam, ale na zasadzie "dziś pewnie uważacie, że macie dobry pretekst do wykręcenia się?".

Wujek uznał, że na emeryturze ma wreszcie czas dla siebie, budował już wcześniej samochody i motocykle, a zawsze chciał się zająć produkcją katamaranów. No to się zajął. Buduje kolejne [możemy sobie porozmawiać o karbonie i żywicy ^^], sprzedaje te niedoskonałe [bo to jeszcze nie jest to i pomyślałem, że jeśli jednak maszt umocuję inaczej...] i kreatywny jest bardziej niż kilka firm na raz. Używa zwykłych, tanich rzeczy zamiast jakichś profesjonalnych, dedykowanych i drogich, ma już parę patentów na rozwiązania [i następne w drodze] i słuchanie go jest niezwykle inspirujące :)
I ciocine ciasto z jabłkami, om nom nom!

Adrian zaprosił ludzi na pizzę. Żeby na nią zasłużyć, należało uporządkować strych. Jeśli kojarzą wam się z tym wielkie zwały dawno zapomnianego wszystkiego, to słusznie. Praca była umiarkowanie ciężka, a zabawa przednia :)

Ania była w stanie poruszać się nim, ja już nie... :(



Rzeczy znosiliśmy w różne miejsca, zastawiając je wszystkie :)


Krążyliśmy z Drzimim między strychem a mieszkaniem, zastanawiając się co jest dla stałych klientów windy ;) Stworzyliśmy jakieś teorie o kamerze zliczającej przejazdy i zdobywaniu kolejnych punktów... Nic nie było :(

W oczekiwaniu na pizzę gospodarze zajęli się dzieckiem, a my zabawkami dziecka :D

Metody wychowawcze © Savil

Przeznaczony dla półtorarocznej Oli kącik dziecięcy z ciastoliną, kolorowanką i zabawkami. Każdy się nimi bawił, tylko nie Ola.
No dobrze, piwo nie było dla Oli, je już przyniosła sobie Ania ;)

Kącik dziecięcy © Savil

Drzimi robi sobie Dziwkę. Wszelkich wrażliwych informuję, że to jego rower tak się nazywa ;)

Drzimi przy pracy © Savil

Ola miała nadzieję, że dorwie się do swojej zabawki. Jak ładnie Drzimi jej tłumaczył konstrukcję roweru... żeby tylko nie ruszała ^^

Wujku, mogę pomóc? © Savil

Jak wiadomo Ania nie byłaby sobą, gdyby nie uwieczniała wszystkiego.

Ania jest Anią © Savil

Oto Dziwka w pełnej krasie :)

Dziwka. Rower! © Savil

A równolegle, w innym kąciku, pracowałam ja :) Napisy dedykuję Maratonce, którą wielbię i Morsowi, mojemu najwierniejszemu czytelnikowi :)

Dedykacja. © Savil

Najpierw muszę się pochwalić - trafiłam na główną BS do Top 10 kobiet! :D Dumna jestem niezmiernie :) Pedałuję uczciwie w grudniu, mimo śniegu i mrozu. Tak sądziłam, że kiedy zrobi się zimno, to od razu skoczę w generalce. I faktycznie - w całorocznej długo byłam 57., a teraz 50. - czyli w pierwszej 50. ^.^


Zdjęcie z imageshack, bo ten głupek PhotoBS nie pozwala u siebie wrzucać niczego poza zdjęciami. I jeszcze każe każde opisywać. >.< Używam go tylko dlatego, że ma wygodne linki do BS, ale często zdradzam z imageshackiem.

Wychodzę na próbę, jadę z rowerem windą, ta zatrzymuje się na 3. piętrze. Sąsiadka zagląda niepewnie: zmieszczę się? Obejrzawszy rower postanowiła pójść piechotą. Miała uroczą, misiową czapkę - nad czołem pyszczek i dwa pompony jako uszy ^.^
Parter, drzwi same się otwierają, ta sama sąsiadka trzyma mi je z uśmiechem.
- Jakbyśmy się już gdzieś widziały. - spojrzałam na nią z namysłem.
- Tak, też poznaję. - zaśmiała się.
- Ja poznałam po czapce, jest urocza!
- A dziękuję. - ucieszyła się sąsiadka i poszła. Od razu obu nam weselej :)

Po próbie wstąpiłam do Złotych celem poszukania kalendarzy. Kalendarzy używam trzech:
- ściennego, który każdy może mi kupić w prezencie, poznawszy preferencje,
- kieszonkowego/zeszytowatego, który muszę sobie kupić sama, bo tylko ja ogarniam wszystkie preferencje, jedynie słuszne rozwiązania i subtelności,
- codzienny zdzierak, jak wyżej.

Parkuję koło drugoego roweru, bo mimo późnej pory i kiepskiej pogody [zimno, pada] jakiś rower już tam stał zgodnie z tradycją. Tradycja mówi, że w godzinach otwarcia pod Złotymi przy barierce zawsze musi być przypięty jakiś rower.
Ale takiego cuda to ja jeszcze nie widziałam. Rower bez siodełka [do akrobacji?]... z mocowaniem na koszyk. Zaparkowany pod Złotymi. Rządzi!

NIR pod Złotymi © Savil

Chciałam jak zwykle przypiąć się do tych grubszych prętów, a wszystkie nagle obrosły choinkami... No to przypięłam jeszcze choinkę, żeby była bezpieczniejsza. Jak dobrze mieć LS4 :)

Przypięta choinka © Savil

Na jakość zdjęć miał wpływ mróz i rękawice narciarskie, uprzedzam ;)

Wracam sobie Jerozolimskimi, zwalniam, bo światła, mój pas ma korek, chcę zmienić, kiedy samochód obok przejedzie... Jezdnia jest czarna, sucha, mróz. Prawie nigdzie nie jest śliska. Poza miejscem, w którym zdecydowałam się hamować.
Pamiętacie, jak chwaliłam się, że umiem driftować? Otóż muszę zaktualizować te informacje: nie umiem. Umiem go tylko przeżyć bez szkód własnych i otoczenia.
Hamuję, a tylne koło zaczyna tańczyć. Ratunku! Niesie mnie w lewo. Owszem, chciałam tam skręcić, ale nie pod samochód! Ścisnęłam przednią klamkę, usadziłam narowistego rumaka w miejscu i stwierdziłam, że jednak nawierzchni nie można ufać. I że albo hamuję albo skręcam.

Wróciłam, przebrałam się, rozgrzałam przemarznięte dłonie, wyjęłam maśło z lodówki, żeby się ciepliło, włączyłam skype... Olaf. Jedzie odebrać Czarnego z Arkadii, czy pojadę z nim? Bdziaaa, nie chce mi się!
No dobra, jadę :)

Nawet po drodze jakiś rower widziałam, płeć jeźdźca była w tych warunkach i stroju kompletnie nierozpoznawalna. W końcu kiedy wracaliśmy już z Olafem i na widok młodej dwójki bawiącej się chyba w chowanego Olaf krzyknął "raz, dwa, trzy, szukam!", to w odpowiedzi usłyszeliśmy "ej, chłopaki!" :) Ale żeby w stroju zimowym rozpoznać we mnie kobietę, należy podejść i zajrzeć mi w dziób. ;) Chyba, że jest wściekły mróz, wtedy jeżdżę w długiej spódnicy :)

Z racji padającego lepkiego, białego, mokrego *****, które wszyscy rozjeżdżaliśmy na bieżąco, jezdnie były mokre. Ja z błotnikami jechałam sobie like a boss, a Olaf miał czarne spodnie, portki Czarnego natomiast były jasne. Wiecie, jak wygląda ślad na tyłku od braku błotników? :D

- Czarny, przy tak jasnych spodniach mógłbyś chcieć mieć błotniki!
- Ale nie mam, te spodnie są do brudzenia.
- Widzę!
- Cieszę się jednak, że ci się mój tyłek podoba, skoro ciągle na niego patrzysz.
- Owszem, dostarcza mi dużo radości.

Tak to gaworząc radośnie dojechaliśmy do niego.

Powrót i plotki z Olafem. W tym o moim chórze.
- Bo ja śpiewam drugim altem.
- Czyli?
- Najniższym głosem damskim.
- Basem?
- Nie, bas jest męski. Damski jest alt.
- Ale niski?
- Najniższy.
- Nisko to bas.
- Tak, basem...
Zeszło na muzykę. Olaf ucierpiał na chwilowe zmrożenie mózgu.
- Jak się nazywa bębniarz?
- Ale który?
- No, ten który bębni...
- Na świecie jest mnóstwo bębniarzy.
- Ale ten z zespołu... No, ma drewniane pałeczki i uderza nimi w talerze?
- Perkusista?
- O, właśnie!

Najpierw do domu, bo rodzinę trzeba odwiedzić, tęsknią. ;)
Myślałam, że będzie zimniej, a tu pogoda całkiem sympatyczna. Trochę poprószyło czegoś białego, ale w ilościach tak minimalnych, że mu wybaczyłam.
Wmordewind niestety był straszny, do tego stopnia, że nie jechałam Połczyńską [bo z taką prędkością to wstyd się pokazać], tylko Redutową do Górczewskiej i dalej ścieżką.
Rowerzyści byli, płci obojga. Kiedy wracałam również, i tylko jeden nie miał jednej lampki, reszta świeciła aż miło :)

Skrzyżowanie Górczewskiej z Powstańcami, okolica przystanku autobusowego na Górczewskiej w stronę Lazurowej. Stoi jakaś krowa terenowa, na przystanku, zajmując cały chodnik. Należał się karny k? Należał :) Otoczenie przyjęło rzecz entuzjastycznie :)

Pochwaliłam się tym tacie i siostrze, poinformowawszy o technikach przyklejania: albo centralnie na szybie, niech wszyscy widzą, albo subtelniej a złośliwie - na lusterku, żeby zobaczył dopiero próbując ruszyć.
- Albo i tu i tu. - stwierdził tata. Sam kierowca, ale sensowny. Lubię moją rodzinę :)

Notabene opowieść parę razy mi rodziciel przerywał każąc zwolnić. Bo faktycznie, kiedy próbuję mówić tak szybko jak myślę, staję się dość niezrozumiała. Nie całkiem, bo 5 lat śpiewu robią swoje, ale mówię zdecydowanie za szybko.
- Ty ją rozumiesz? - spytał tata siostrę.
- ...? - zastanowiła się siostra. - Ja po prostu wiem co ona myśli i co chce powiedzieć. - stwierdziła w końcu.
Bo na tym etapie posługujemy się już formą telepatii, rozumiejąc się wpół słowa i myśli. Częste są dialogi:
- A słyszałaś...
- Tak, jak mogli?!
I rodzice mrugają oczami, a my obie wiemy, że mówimy o podpaleniu tęczy na Zbawicielu. Bo przy tej wzajemnej znajomości i zażyłości dany czynnik wywołuje u nas te same myśli i skojarzenia, i już po tonie i minie widać o co chodzi.

Wiatr miał na tyle przyzwoitości, żeby się utrzymać do kiedy wracałam, więc podróż do mnie była miła - wiatr w plecy albo wcale :)

Przypięłam rower na dole, wpadłam do domu, wydrukowałam trochę nut i pognałam na próbę. Poziom dziś był początkujący, bo sporo nowych altów. Śpiewałyśmy moje ulubione Los Reyes Magos ^.^

Potem spotkałam się z jednym znajomym, popodziwialiśmy światełka przez szybkę, bo na dworze było zimno, a ja ubrana na jazdę, nie na stanie/chodzenie.
Skończyliśmy przed 23, więc wpadłam jeszcze pod Metropolitan, bo a nuż jakiś zapomniany NR-owiec się tam zawieruszył? Ale nie zawieruszył, tylko śnieg zaczął coraz mocniej sypać. Co on tam robił, grudzień mamy, czy jak?

Metropolitan © Savil

Pod metrem pustki, śnieg, hula wiatr. Obowiązkowa choinka i lampki. Podoba mi się to niezmiernie, zachwycam się co w Centrum jestem :)

Chcę ja sobie skręcić z Krakowskiego w Senatorską w lewo, ręką macham wyraźnie, a tu mnie jakiś idiota z lewej wyprzedza. I to, co gorsza, rowerzysta! Szkoda, że jakiegoś kija nie miałam, żeby go w tyłek dźgnąć.

Kiedy wracałam, padało już porządnie. I to jakby nie śnieg, tylko... grad? Takie twarde, białe kulki to nie śnieg, prawda? Padało mi toto centralnie w dziób. Zachwycona, jak się domyślacie, nie byłam. Ale jednocześnie była jakaś satysfakcja. Że zimno, że wieje, że grad, a ja jadę :) I nie tylko ja, bo różnych rowerzystów mijałam. Górą nasi! :)

Miasto włączyło światełka na Trakcie Królewskim. Jako zdeklarowana wielbicielka światełek musiałam je obejrzeć. Wyciągnęłam ze sobą Olafa, bo blisko mieszka. I zostałam przez niego wyróżniona grzeczną jazdą. Znaczy nie robił głupot ;)
Jechałam jak dziecko w sklepie z zabawkami: pretty! Shiny! *.* Brak gustu zdecydowanie pomaga cieszyć się miejską iluminacją :)

Na Zamkowym ustawiłam sobie statyw w postaci roweru i zaczęłam kombinować. Podjechał do mnie rowerzysta widziany już wcześniej i stoi. Czapka na czoło, maska po oczy, pojęcia nie mam kto to. Co nie znaczy, że nie mam się grzecznie przywitać.
- Cześć kimkolwiek jesteś.
- Nie poznajesz mnie?
- Po samych oczach? Nie.
- Wojtek.
- Aaach!
- Jesteś z kimś?
- Tak, z Olafem. Tam jest. Albo tam. Albo tam.
Gdyż jak wiadomo Olaf występuje dłużej w jednym miejscu tylko kiedy je albo śpi, a tak to go nosi. Przegoniłam jego tyłek z kadru, to pojechał szaleć po placu.

Porozmawialiśmy sobie, ja w międzyczasie popstrykałam trochę, Wojtek udzielił kilku porad.

Ten kadr jest technicznie lepszy - trójpodział i coś tam w mocnych punktach. Ale drugie zdjęcie podoba mi się bardziej.

Choinka i Zamek © Savil

A tu widać więcej podświetlonego Zamku. Kadr wbrew wszelkim zasadom i sama to widzę, ale chciałam mieć dużo Zamku. To mam.

Więcej Zamku © Savil

Świetny pomysł - można wejść, pozować, zrobić sobie zdjęcie. A ile trzeba się naczekać, żeby ludzie wyleźli z kadru...

Prezent KP © Savil

Zdjęcie zrobione celem tytułowej gry słów :) Olaf w prezencie, rower nie wchodzi w skład zestawu ;)

Olaf w prezencie © Savil

Tu już nie udało się wygonić wszystkich z kadru, a ręce zaczynały mi marznąć, więc pstrykałam jak było.

Bombka z ludźmi © Savil

Znak drogowy przy głowie ładnie się doczepił, udzielając ostrzeżenia ;) Tu rzadka chwila Olafa nie kręcącego się w kółko, tylko stojącego w miejscu.

Uwaga, Olaf! © Savil

Niebieski Kopernik © Savil

Odebrałam wreszcie od Ninki aparat, więc zapowiadane zdjęcia ujrzą światło dzienne.
Umówiłyśmy się w Centrum. Dojeżdżam, staję na światłach, ktoś mnie woła i macha. Jojek. Już wcześniej mi napisał, że mnie gdzieś widział. Na razie odżegnuje się od śledzenia mnie... ;)

W czasie jazdy nie zdarzył się nic ciekawego, więc zamiast tego dodam opis sytuacji późniejszej. :)

Z braku zapowiedzianej osoby odwożącej wracam sobie w nocy komunikacją miejską. Znaczy czekam na przystanku, autobus się spóźnia.
Podjeżdża śmieciarka, pan ładuje worek, ja patrzę z braku innych rozrywek.
Pan: Jak można tak wcześnie wstawać?
Ja: Jeszcze się nie kładłam, dopiero wracam do domu.
P: Dokąd?
J: Na Ochotę.
P: A podwieźć cię?

I tak oto pod dom zajechałam z honorami śmieciarką :D