W ramach Święta Cyklicznego prowadziliśmy lekcje jazdy jezdnią po mieście. Czyli zgłaszali się ludzie i mówili, że "chcę się nauczyć jeździć jezdnią, bo się boję", albo "mieszkam tu, pracę/szkołę mam tam, jak jechać?". Albo co.
Dostawali od nas instruktora i się uczyli.

Dostałam uczennicę i ja - Paulina bała się Centrum i dużych skrzyżowań, chciała je oswoić. Umówiłyśmy się na konkretną godzinę, przed ową deszcz z wichurą lunął taki, że postanowiłyśmy przeczekać.

Wyruszyłyśmy z opóźnieniem, przejechałyśmy jakieś pół km i zaczęły spadać takie duże krople... Schowałyśmy się na przystanku razem z innymi ludźmi i przeczekałyśmy ulewę raz jeszcze, tym razem w dużo mniej komfortowych warunkach niż dom.

Ogólnie Paulina chciała odczarować skrzyżowania i ronda w Centrum, a na moje pytanie "jak i które" odpowiedziała dzielnie i desperacko "im gorsze tym lepiej". Skręciłyśmy zatem w lewo przy Palmie, Centralnym, Rotundzie, zawróciłyśmy na Zawiszy... Przeciągnęłam ją przez co mogłam :) Sumarycznie była chyba bardziej zachwycona niż przerażona ;)

Poza tym udzieliłam jej paru praktycznych porad typu "a jak ci łańcuch spadnie i chcesz nałożyć, to nie ma co brudzić rąk smarem - zawsze rośnie jakiś duży liść albo wisi ulotka - zerwij i przez to łap". I tak dalej.

Mam nadzieję, że dojdzie nam kolejna zadowolona i odważniejsza rowerzystka :)

Rozmowa o pracę i ciężki powrót z tejże. Padać miało od 17. Wracałam o 14.
Zdjęcia i pełniejszy opis wrzucę, jak odkopię kabelek do aparatu. Bo kiedy się zapomni o włożeniu karty, to aparat chomikuje zdjęcia gdzieś w sobie i nie chce ich potem dobrowolnie oddać. XD

Edit: odkopałam i wrzucam zdjęcia :)

/dopóki o ok. kilometr od domu zaczęło padać, nie przejmowałam się. Trochę deszczu w upał nie zaszkodzi.
Pół kilometra od domu. Jak dostałam gradem po głowie, to od razu uciekłam z rowerem do najbliższego sklepu. Jakieś również przeczekujące panie mówiły, że żaden deszcz w maju nie jest zmarnowany. No mam nadzieję, że natura zrobiła z tych ostatnich użytek i da nam spokój...



Grad.



Taki był. Przy okazji moja brudna łapka, bo łańcuch mi spadł i musiałam nakładać. ^^'



Potem w okolicy domu wyszło słońce, a koło sklepu delikatnie padało, więc postanowiłam zaryzykować i pojechać. Dojechałam w cieplutkim słońcu.

Łapię się różnych prac dorywczych, ostatnio nagrywanie czegoś w stylu walnego zgromadzenia członków delegatów PTTK. Sama konferencja była nudna jak walne zgromadzenie PTTK

Mikrofony mieliśmy pojemnościowe, ustawione i wycelowane jak trzeba. Ciekawe, czy prelegenci wiedzieli [raczej nie], że nawet kiedy mówią po cichu w chaosie i hałasie, to mówią wprost do mikrofonu i nagra się ładnie.

- Na stanowisko jakieś tam proponuję panią Marię.
- [w zamierzeniu dyskretnie] Nie, ona nic nie wie!

Ciekawe, czy ktoś to w ogóle kiedyś przesłucha? ;)

Na konferencję z racji dużej ilości sprzętu delikatnego [mikrofony, machina do nagrywania] lub ciężkiego [statywy, mnóstwo kabli (których i tak jest zawsze za mało)] pojechaliśmy samochodem, ale potem jechałam rowerem, więc mam jak zrobić wpis ^.^

Gotowa do pracy i na prelegenta :D



Profesjonalny sprzęt.



Profesjonalne mocowanie kabli.



- Co to jest za rzecz i co się z nią robi?
Profesjonalny realizator :D



Tak się pracowało przy stanowisku. Sama również zasiadałam za sterami.



Stanowisko pracy. Woda, kawa, ciastka, karmili nas tam i poili - miło było :) Dwie plansze Angry Birds przeszłam :D Dostawszy je pierwszy raz w łapki.



Mhrok i ghotyk :D

Wracam powoli ;)

Siedziba ZM. Wiosna była. Na ścianie. Zdjęcie oczywiście dla tęskniącego Morsa ;)

Mono z wiosną, chociaż tutaj... © Savil

Ala ma kota, a pies ma owcę. Ganiał z nią po siedzibie ZM i nie dawał sobie odebrać. Ale to jego zabawka, miał prawo bronić ;)

Pies z owieczką © Savil

Pierwszy dzień wiosny.
...jego mać.
Tyle już żartów padło w tym temacie, ile płatków śniegu ostatnio.
Mamy białe święta - dostarczone z opóźnieniem przez Pocztę Polską najwyraźniej. ;)

Pierwszy dzień wiosny © Savil

Ola potrzebowała kogoś do pomocy do pakowania katalogów. Może być, jeśli płacą.
Praca nudna jak sto pięćdziesiąt, na szczęście byłam dość niewyspana, więc siedziałam sobie taka otępiała i pakowałam. Pałętała się w biurze piłka do siadania, więc postanowiłam skorzystać, bo to ponoć zdrowe i dobre dla pleców. Tak niewygodne, że musiało być zdrowe ;)

Widok z przeszklonych okien był imponujący [aaale fajny korek! :D], zdjęcie wrzucę po odebraniu zostawionego aparatu.

Siedzę, pakuję te katalogi, ktoś przechodzi:
- O, świstak zawija w sreberka. Katalogi są wyliczone, czy mogę sobie jeden wziąć?
- Nie wiem, jestem świstakiem, świstaki nie myślą.
;)

Komputerowiec gania i rozwiązuje różne problemy. Ktoś go szuka.
- Siedzisz u siebie?
- Wszędzie siedzę. Ale staram się siedzieć na wyższych stanowiskach.


Potem pojechałam spotkać się na kolejną wymianę. Tym razem za niepotrzebne puszki do pudru i gąbkę do podkładu dostałam świetną bluzkę imprezową. Chrzest bojowy już przeszła, zdaje egzamin :3

Praca dorywcza na niedzielę - piknik rodzinny na AWF. Zdrowe życie, zdrowe jedzenie, kiełbasa z grilla, ten poziom ;)

Stawiłam się tam po 7 rano [! :(], jak miałam. Przejechałam się po terenie - pusto.
Dzwonię do koordynatorki - gdzie jesteście, bo was znaleźć nie mogę.
"Nie wiem, ja tu dziś z Krakowa przyjechałam!"
Tia... Jeżdżę, szukam... nie ma. Dzwonię znów.
"Za boiskiem do tenisa. Pójdź wzdłuż, potem w lewo, potem w prawo, potem..."
Pojechałam [jak dobrze, że rowerem, bo teren duży], wypytałam paru osób i dotarłam wreszcie na miejsce.

Czyli trochę ekipy fachowej, trochę ludzi z łapanki i jesteśmy animatorami, zachęcającymi dzieci i dorosłych z korzystania z atrakcji. Oraz pilnującymi tychże. Atrakcji, dorosłych i dzieci.

Mnie przypadły bańki mydlane. Dostałam płaskie miseczki, płyn i masę dziwnego sprzętu i miałam animować. Zanim zleźli się użytkownicy imprezy, poćwiczyłam puszczanie baniek, żeby nie skompromitować się już tak całkiem, ale bez instrukcji nie było to łatwe.

A tu impreza się zaczyna, ludzi na szczęście jeszcze prawie nie ma, pan z mikrofonem [witam, zapraszam, mamy ciekawe rzeczy - najgorszy rodzaj pracy] gania po terenie i pokazuje co i gdzie. Dotarł do mnie, reklamuje mnie jako profesjonalistkę od baniek, która umie różne sztuczki. Wysyczałam mu poza mikrofonem, że nie mam pojęcia o żadnych i widzę to wszystko pierwszy raz w życiu.


- Pani umie, na przykład, zamknąć człowieka w takiej dużej bańce! Pokaże to pani na mnie?
Dekiel jeden. Kazałam mu oddać mikrofon, wzięłam patyki ze sznurkami, umoczyłam w płynie, zrobiłam kawałek koślawej bańki, pacnęłam go parę razy kapiącym sznurkiem... Dotarło, poszedł sobie ^.^

A potem 8h uśmiechania się, entuzjazmu, upału momentami, tłumów dzieci i ludzi, wszystkiego lepiącego się od płynu... To lepsze niż najwymyślniejsza promocja antykoncepcji ;)

Widziałam jedno dziecko idealne. Dziewczynka miała 2-3 latka na oko. Przez w sumie 2h doskonaliła technikę puszczania baniek jedną paletką. Wypróbowała wszystko, wybrała ulubioną i ćwiczyła - tak, siak i inaczej. Zajmowała się sama sobą, nie zawracała nikomu głowy i ćwiczyła technikę. Wróżę jej przyszłość w nauce, jeśli zachowa ten charakter.

W trakcie imprezy mieliśmy kwadrans przerwy na jedzenie. Dostaliśmy talon na kiełbaskę i informację: gdzie zakonspirowano nasz stół, bo obsługa nie może zostać zobaczona jedząc. Nie mam pojęcia czemu, ale nie ja wymyślałam zasady. W swoim czasie wzięłam przydziałową kiełbaskę, ulokowałam się gdzie trzeba i zjadłam tyle bułeczek i sałatki, ile zdążyłam ;)

Potem wszyscy sobie poszli, my odetchnęliśmy z ulgą, ogłupieni słońcem i dziećmi i dostaliśmy pozwolenie na jedzenie - teraz już czego chcemy i gdzie chcemy. Rzuciliśmy się zatem entuzjastycznie na jedzenie dla gości ;)

AWF był niestety zamknięty na cztery spusty, podstawiono nam toiki. A przychodzi taki czas w życiu żółwia, że trzeba iść. I tu zaskoczenie - czysto [prawie wszyscy szli w las, nie ufając temu ustrojstwu ^.^], papier, ręczniczki, woda z pompką [jak w pociągu] i podajnik z mydłem! Pełen przenośny luksus.
Zwierzątko z przerębla informuję, że nie, nie mam zdjęć z toiek ;)

Po skończonej pracy rozjechaliśmy się każde w swoją stronę.
Jadę sobie Powązkowską, a tu jakby ktoś znajomy. Czajnik i Jerzy. Macham im, oni machają mi - ale jakoś tak gwałtownie, przyzywająco.
- Jedziesz na Kasprzaka?
- Co, gdzie, jak?
- Na rondo Tybetu, jest akcja. Chodź z nami!
No to pojechałam. I wpis o Tybecie będzie oddzielny, bo jakoś tak sporo mi tu wyszło :)

43 km/h na moście Poniatowskiego. Na płaskim, bo pod górę 35 km/h. Jak ja lubię robić takie rzeczy w eleganckim [rozmowa o pracę] stroju :D
Do pędzących lycrowych rowerzystów publiczność już się przyzwyczaiła. Ale nie do dziewczyn w spódnicy ;)

Na Jerozolimskich jest buspas. Z racji korka na szczęście jechał na tyle wolno, że autobusy, widząc moją prędkość, jechały spokojnie za mną, bo zaraz i tak miały przystanek. [a w międzyczasie mogły się pogapić na moją zgrabną osobę ;)]

Z Ochoty na Saską Kępę w 16 minut - me gusta! :D <happy>

Fragment rozmowy:
- Czy ma pani jeszcze jakieś pytania?
- Może jeszcze jedno techniczne - czy można tu gdzieś zostawiać rower?
- O. Tak, mamy garaż, można do niego wjechać.

Podoba mi się, mogę tam pracować [jeśli mnie zechcą] ;)

Znowu dwa dni tej samej trasy, nie chce mi się wpisywać oddzielnie ;)

Najpierw trasa do Reduty, którą [trasę i Redutę] znam na pamięć i to się robi nudne, potem Masa [przynajmniej za każdym razem inna] i wreszcie nocleg ;)
Byłam dzielna i próbowałam przejechać się poziomką Gromanika. Rozmiar dobry, ale nie jestem przyzwyczajona do koła przed pedałami. Ratunku! XD Może kiedyś odważę się przejechać bez Chrupka trzymającego mnie za bagażnik? ;)
Ania wyglądała uroczo, machając nóżką w bezradnej próbie dosięgnięcia do pedałów ;) Wybacz, Aniu, jeśli to czytasz :D