Złote, gołębie

Ze Złotych Tarasów do Hali Mirowskiej, rower vs. samochód. Przyjechałam, przypięłam się, zdjęłam lampki etc, porozglądałam się, obejrzałam sobie okolicę... no, wreszcie dotarli biedni samochodziarze ;)

W drodze powrotnej zobaczyłam pojemnik z wodą i chlebem, dokarmianie miejskich ptaszydeł.
Najpierw pożywiały się gawrony. Nieśmiałe jakieś takie i płochliwe, nie zdążyłam sfotografować. Gawrony najadły się i poleciały, a na pojemnik swarming attack przypuściły gołębie. Powoli i ostrożnie wyjęłam aparat... Gołębie z wrzaskiem i trzepotem rzuciły się na jedzenie, ignorując mnie kompletnie. Podeszłam, ustawiłam się, popstrykałam... zero reakcji :)

W terminologii śpiewano-poznańskiej takie ułożenie głowy nazywa się "patrzeć jak byk na zgnitą pyrę" ;)


Aż skrzydłami macha, byle tylko dopchać się do miski ;) Mama mówiła, żeby nie trzymać łokci na stole, nie mówić z pełną buzią i tak dalej. Najwyraźniej nie ich mama ;)