Noc Muzeów - tłumy ludzi chcących ukulturalnić się nagle a darmowo, miasto żyjące do późnej nocy, różnorodność i atrakcje.
Sporej części znajomych zebrało się na hipsterstwo i stwierdzili, że tłumów nie lubią. Ja wręcz przeciwnie, uwielbiam tłumne imprezy i miasto pełne ludzi złączonych wspólnym celem.
Ciepło, sucho, ładnie - to jadę rowerem, nie będę przecież płacić za stanie w korkach. Korki, objazdy, tłok w autobusach - bip bip! - cytowałam radośnie Strusia Pędziwiatra. Zwłaszcza mijając kolejne kolumny ludziowozów.

Na pierwszy ogień - Muzeum Techniki.


Za jakość nie ręczę, bo to seria zdjęć robionych na szybko, stojąc na palcach i wyciągając aparat gdzieś przed siebie.


Rowery!


"Informatyka w sztuce" - największe rozczarowanie nocy. Miało być och i ach, objaśnienie grafiki 3D i w ogóle. A tu na dwóch monitorach leciały jakieś mierne nie wiadomo co właściwie i to było wszystko. Z całego tego czegoś najciekawszy był wystrój. Na chwilę. Do sfotografowania.


Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie.


Bawiłam się licznikiem Geigera! :) Moja dłoń jest bardziej napromieniowana niż lawa z Wezuwiusza, a mniej niż cała reszta. Kuwetki w kolejności od najsłabiej napromieniowanej. Tak, sól jest straszniejsza od rudy uranowej. A my to jemy! ;)


A w siodełko sobie wsadź ten balonik! ;)


Niebieskie światło. Zawsze, kiedy tylko mam okazję. Oglądam, fotografuję, podziwiam.



No i obowiązkowy rower na tle :)

W ramach Święta Cyklicznego odbył się przejazd ze Skontrum [impreza w Królikarni] do CSW na wystawę rzeźby. Było powiedziane, że Masa poprowadzi. Ja prowadziłam drugą turę [końca pilnowali Dex z Wojtkiem], która okazała się obfitować w małe zadatki na człowieka, więc z racji kilkulatków musieliśmy jechać kawałek chodnikiem. Plamę na honorze zmyłam dziećmi ;)
A w CSW dobrze karmili :) Ponoć też jakieś rzeźby gdzieś były, ale proces odchamiania Savil zakończył się niepowodzeniem ;)

Dawali darmową watę cukrową! Wcale nie jesteśmy tacy znowu dorośli...


Organizująca pani grasowała po okolicy i przyczepiała rowerom takie oto chorągiewki.
Tak, wiem, że jest na środku. Miała być. :P Chciałam chorągiewkę na tle zardzewiałego łańcucha i zieleni.

Na Przedmasówce jak zwykle było wesoło i konkretnie :) A na planszówkach pograłam w bilard, taka duża plansza ;)

Znów nikt nas nie raczył poinformować o braku próby >.< Pochodziłam z aparatem po Starówce, zrobiłam kilka banalnych zdjęć, poprzerabiałam.

Schody.



Widok poprzez


Barierki strzegące... braku czegoś.


Światełka!


I powrót z drobnymi zakupami.


Całość relacji zdjęciowej: na mojej stronie.

Znów gramy z tatą w kometkę. Kto czytał poprzedni wpis z 5V, ten pamięta punktację.
Zbliża się para z dzieckiem.
Ja: Ile punktów za trafienie w dziecko?
Tata: Zależy jakie małe.

... Pan: O, bez siatki też się da.
Ja [odbijając lotkę na wysokości pasa]: Nawet wygodniej.
Pani: A na punkty?
... to był bardzo trudny rzut na opanowanie... :D

Potem od autobusu nadeszła siostra. Popatrzyliśmy z tatą porozumiewawczo. Prawie trafiłam, ale za szybko szła ;)

Góralska muzyka, bleh! Już nie będę narzekać na Mariana Sawę, Trebunie są gorsze ;)

Planszówki u mnie na Bielanach - rzucił hasło M. Pojechałam kolejną wersją trasy "ładny asfalt bez ścieżek". Nawet sympatyczna wyszła.


O północy gospodarz zabawił się w niezdecydowanego Kopciuszka - uciekł z imprezy, ale na drugą, urodzinową.
- Jest ciepło. Którędy jedziesz? Możesz przez Centrum?
- Jasne, noc jeszcze młoda, kilometry czekają.
Miałam odprowadzić gospodarza do Centrum, odprowadziłam pod klub.
- O, Savil! - ucieszył się jubilat.
- Wszystkiego najlepszego, nie lubię Cię za zabranie nam M. i zaraz lecę do domu.
- Ale napij się chociaż czegoś. Daj rękę.
Dostałam bransoletkę i nagromadzeniem akcesoriów zaczęłam przypominać kapitana Sparrowa ;)



Spora grupa męska przed klubem, ja jedna.
- O boże, kobieta! - brzmiał jedyny wyraz ekscytacji moją osobą ;)
Spędziłam tam dwie godziny i do domu wróciłam tak jak należy z planszówek, czyli koło 3 ;)

Po próbie pojechałam spotkać się z Anią i, jak się okazało, Wojtkiem pod Metropolitanem.


Przy fontannie.

Stamtąd Wojtek miał pojechać do domu, a Ania po Czarnego. Pojechaliśmy do Arkadii wszyscy. Już z Czarnym pojechaliśmy odwieźć Anię. Szeroki łuk z tego wyszedł, bo zahaczający o Powstańców Śląskich, gdzie przyjrzeliśmy się mrocznym tłumom i zawróciliśmy zgodnie ;) To miło, kiedy Generała Maczka jest cała dla rowerzystów, bo policja nie wpuszcza samochodów. Nas wpuściła :)
Od Ani pojechaliśmy do mnie, na kebab, otwarty do późnych godzin nocnych. A taką właśnie późną godziną tam byliśmy.

Do domu dotarłam o 1 w nocy :)